The best of Rough Trade Records (Recorded at the Automat)

Εντάξει τη Rough Trade την ξέρουμε όλοι: μια απο τις πρώτες ανεξάρτητες δισκογραφικές ειναι υπεύθυνη για τον ορισμό αυτού που λέμε indie σκηνής και κουλτούρας μεσα απο θρυλικά ονόματα οπως οι Smiths. Σε μια εποχή που 2-3 μεγάλες δισκογραφικές καθόριζαν τον ήχο, η Rough Trade έφερε πραγματική επανάσταση με εναν εναλλακτικό ήχο αλλά και μοντέλο διανομής (ξεκινώντας από ένα ταπεινό δισκάδικο στο Λονδίνο), φέρνοντας τα πάνω-κάτω στη μουσικη βιομηχανία. Βέβαια οπως όλα τα ωραία πράγματα έμελε κι αυτο να εχει ένα άδοξο τέλος όταν τα νούμερα δε βγήκαν και η εταιρία χρεοκόπησε το 1991 για να ξαναγεννηθει απο τις στάχτες της τη δεκαετία του 2000 για να ανακαλύψει αλλά σημαντικά ονόματα οπως οι Arcade Fire οι Strokes και οι Libertines. 

Ειναι γεγονός λοιπόν όταν αποφασίζει να κυκλοφορήσει μια συλλογή για τς 40 χρόνια της. Αυτο ειναι το «Recorded at the Automat: the best of Rough Trade Records» που ακούω αυτές τις μέρες. 

Η αξία του δωρεάν



Ο νέος δίσκος της Bjork δε θα είναι διαθέσιμος στο Spotify όπως δήλωσε χαρακτηριστικά «το να δουλεύεις πάνω σε κάτι για 2-3 χρόνια και μετά να το διαθέτεις δωρεάν. Δεν έχει σχέση με τα χρήματα, έχει να κάνει με το σεβασμο, σεβασμό για την τέχνη και την προσπάθεια που βάζεις».

Τι αξία εχει κατι που διανέμεται εντελώς δωρεάν; Οταν κυκλοφόρησε το Αξιον Εστι ο κόσμος έκανε ουρές στα δισκαδικα για να το αγοράσει, οι δίσκοι αυτοι έπαιξαν και ξαναεπαιξαν σε πικαπ για δεκαετίες, φθαρμένα εξώφυλλα, γραντζουνισμενοι, διαμόρφωσαν όμως συνειδήσεις, μουσική παιδεία, μεγάλωσαν γενιές μ´ αυτούς και έφτασαν στα χέρια των απογόνων, πολύτιμα κειμήλια μιας εποχής. Κάθε σπίτι και μια (συνήθως μικρή) δισκοθήκη, μερικές σημαντικές ηχογραφήσεις, τοποθετημένη σε ένα κεντρικό σημείο στο σαλόνι, σημείο αναφοράς, σεβασμός στον καλλιτέχνη και τη σημαντική μουσική που παρήγαγε. 



Δεκαετίες μετά ολόκληρη σχεδόν η σύγχρονη Ελληνική δισκογραφία έχει δοθει δωρεάν απο εφημερίδες. Εκατοντάδες χιλιάδες CD με τους μεγάλους συνθέτες, ερμηνευτές, τα απαντά Χατζιδακι, Θεοδωρακη, Ξαρχάκου και παει λέγοντας, λαϊκό τραγούδι, ρεμπέτικο. Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες CD ανα σπίτι καταχωνιασμενα σε σκονισμένες βιβλιοθήκες ανάμεσα σε δεκάδες αλλά βιβλια-προσφορές εφημερίδων η τηλεπωλησεων, χιλιάδες ώρες μουσικής και γνώσης που κανένας δεν αγγίζει, που βρίσκονται εκεί για να υπάρχουν που κάποτε ίσως θα πεταχτούν στα σκουπίδια. 

Θυμάμαι ότι όταν είμασταν μικροί μαζεύαμε χρήματα για καιρό για να αγοράσουμε ένα δίσκο. Ηταν επώδυνο και σήμαινε ότι στερούμασταν αλλά πράγματα αλλά ηταν μια διαδικασία και ένα ταξίδι που οδηγούσε στο να ψάξουμε τον καλλιτέχνη, να διαβάσουμε κριτικές, πολλαπλές ακροάσεις και ανακάλυψη νέων πραγμάτων. Η δωρεάν διάθεση της μουσικής σε αντίθεση δε φαίνεται να οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην πλήρη απαξίωση της. 

Rudy Van Gelder

Η Blue Note ήταν πανω-κάτω 3 άνθρωποι: ο Alfred Lion (ιδρυτής), ο Francis Wolff (συν-ιδρυτής και φωτογράφος: σε αυτόν οφείλουμε τις φοβερές ασπρομαυρες φωτογραφίες που κοσμούν τα εξώφυλλα των δίσκων), κι αυτός εδω ο κύριος ονόματι Rudy Van Gelder, ο ηχολυπτης που γεννηθηκε σαν σημερα και με μια σειρα απο καινοτομίες και με την τελειομανια του διαμόρφωσε τον «ήχο» της Blue Note (εντάξει υπήρχε κι ένας τέταρτος αλλα ας τον αφήσουμε στην άκρη για την ώρα).

Some Friendly

Θυμάμαι οταν πρωτοεβαλα να παίζει το «Some Friendly» (κυκλοφόρησε σα σήμερα 24 χρονια πριν) πόσο με είχε συναρπάσει ο ήχος: οι κιθάρες, τα συνθεσαιζερ που θύμιζαν 60s ο ρυθμός και η μελωδία, μαζευομασταν και ακούγαμε αυτούς και τους Inspiral Carpets, Soup Dragons, Stone Roses και ήταν πολυ συναρπαστικό να αισθάνεσαι ότι κατι διαφορετικο γεννιέται και είσαι εκει να το παρακολουθήσεις. Μας κακομαθαν αυτα τα συγκροτήματα στην καλη μουσικη γι αυτο και πολλα απο αυτα έγιναν θρύλοι και η μουσικη της γενιάς μας (τουλάχιστον για κάποιους απο εμάς). Λέγαμε Manchester τότε και ήταν κάπως σα να μιλαγαμε για τη γη της επαγγελιας και κάναμε σχέδια να πάμε να τα δούμε όλα αυτα απο κοντα.

75 Χρονια Blue Note

(«Blue Train» ένας απο τους θρυλικούς δίσκους της Blue Note σε επανέκδοση)

Τι να πρωτοπει κανένας για μια εταιρια θρύλο σαν τη Blue Note; Το πνευματικό παιδι των Alfred Lion και Francis Wolff συνέδεσε το όνομα της με την ιστορια της μοντέρνας τζαζ, όσο καμία άλλη. Και για καλούς λόγους, μιας και η καλλιτεχνική ελευθερία που προσέφεραν οι Alfred και Francis στους καλλιτέχνες ήταν το λιγότερο πρωτόγνωρη. Έτσι εξηγείται και η συγκομιδή των 800 και πλέον δίσκων που άφησαν εποχη στην ιστορια της τζαζ.

Δεν ειναι έκπληξη λοιπόν οταν η Εταιρια γιορτάζει τα 75 της χρονια και βγάζει σε επανέκδοση 100 απο τα σημαντικότερα άλμπουμ της. Εντάξει δεν ειναι πλέον η δισκογραφική με τα αμειγως καλλιτεχνικα κριτήρια που ήταν κι η αληθεια ειναι οτι το άλμπουμ εχει χάσει την αίγλη του την εποχη του live streaming και του Spotify.

Spotify

Κάποια στιγμή στην ταινία High-Fidelity ρωτούν τον ήρωα πως έχει οργανώσει τους δίσκους του: αλφαβητικά ή χρονολογικά και ο Rob Gordon απαντάει «αυτοβιογραφικά». Η σχέση μας με τη μουσική πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι μια σχέση βιωματική: ένας δίσκος είναι ένα δώρο, μια στιγμή, μια χρονιά, ένα κομμάτι της ζωής μας. Όλα αυτά έρχεται να ανατρέψει ένα καινούργιο πράγμα που λέγεται Spotify και που μόλις έγινε διαθέσιμο στη χώρα μας.

Το Spotify μπήκε στη ζωή μου πριν από 10 περίπου ημέρες και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έχει τη δυναμική να αλλάξει τον τρόπο που ακούμε μουσική. Δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα ένας καλύτερος τρόπος για να ακούμε μουσική, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί ν’ αφήσει κανένα μουσικόφιλο αδιάφορο. Τα παρακάτω είναι μερικές γρήγορες σκέψεις πάνω του.

Πρώτα απ’ όλα τι είναι το Spotify: πρόκειται για μια υπηρεσία music streaming, μια βάση από 14 εκατομμύρια κομμάτια είναι διαθέσιμη σε κάθε χρήστη ανά πάσα στιγμή μέσω Internet. Χωρίς την ανάγκη του download λοιπόν, επιτρέπει από σχεδόν οποιαδήποτε συσκευή (computer, κινητό, ταμπλέτα, κτλ) πρόσβαση και μουσική αναπαραγωγή σε πραγματικό χρόνο. Η υπηρεσία είναι διαθέσιμη δωρεάν (με διαφημίσεις) από computer, ενώ για πρόσβαση από άλλες συσκευές και για υψηλότερη ποιότητα αναπαραγωγής μια συνδρομή είναι απαραίτητα (8 ευρώ το μήνα περίπου).

Η νέα εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη

Επιτέλους καλά νέα!

Μετά από απουσία αρκετών μηνών (λόγω των γνωστών γεγονότων στο κρατικό ραδιόφωνο) ο Γιάννης Πετρίδης επιστρέφει! Η νέα εκπομπή λέγεται «6 με 8» και ξεκινάει από 9/9 κάθε απόγευμα (Δευτέρα-Παρασκευή) στις 6 στο ΒΗΜΑ FM (99.5).

Κρίμα που το «Από τις 4 στις 5» σταμάτησε μετά από 39 χρόνια και προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τη λογική των ανθρώπων που σχεδιάζουν νέο πρόγραμμα του κρατικού ραδιοφώνου χωρίς τον Πετρίδη. Αλλά ευκαιρία με την καινούργια ώρα να ανακαλύψουν την εκπομπή και άλλοι ακροατές, άνθρωποι που λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούσαν να την ακούσουν στις 4. Προσωπικά είχα καταλήξει να ηχογραφώ τις εκπομπές για να μπορώ να τις ακούω και νομίζω ότι το 6 θα δώσει απάντηση σε πολλούς που είχαν παρόμοιο πρόβλημα με την ώρα.

Πέρα από οτιδήποτε άλλο επιτέλους μια εκπομπή πάλι στον αέρα που αδιαφορώντας για playlists, lifestyle trends και εξυπνακίστικες ατάκες ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με αυτό που έχει σημασία: τη μουσική, παίζοντας τα πάντα. Αναμένουμε με ενδιαφέρον το χαρακτήρα της νέας εκπομπής, αλλά κρίνοντας από το παρελθόν νομίζω ότι θα ακούμε τα πάντα: από εκτενή αφιερώματα στο παρελθόν, μέχρι τα τελευταία καινούργια πράγματα.

Για το Γιάννη Πετρίδη δε χρειάζεται να πω πολλά: μόνο ότι χαίρομαι πολύ που πήρε την απόφαση να είναι και πάλι κοντά μας και να γεμίζει και πάλι με μουσική τη ζωή μας.

6 με 8 λοιπόν!

Belbo

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Γιάννης Πετρίδης: ένας υπέροχος άνθρωπος
Ο Γιάννης Πετρίδης ταξιδεύει στις Αμερικάνικες λεωφόρους
Ο Γιάννης Πετρίδης για τους U2
Ο Γιάννης Πετρίδης για το Ντύλαν
Οι γυναίκες μπροστά
Γιάννης Πετρίδης

 

Βόλτα στα δισκάδικα του Manchester

Εντάξει το παραδέχομαι: μεγάλωσα με τη μουσική του Manchester. Τα θρυλικά συγκροτήματα της δεκαετίας του 80 & του 90 που ξεπήδησαν από τη μάλλον βιομηχανική αυτή πόλη της Αγγλίας είχαν και συνεχίζουν να έχουν μια ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μου. Τι να πρωτοθυμιθεί κανείς: την μελωδικότητα των Smiths; τη σκοτεινή μελαγχολία των Joy Division; ή μήπως τις ρυθμικές αναζητήσεις των Stone Roses, Charlatans & Inspiral Carpets;

Χάρηκα λοιπόν όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ την πόλη πριν από μερικές ημέρες. Και δεν έχασα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα στα δισκάδικα.

Στο Μετρο της Κοπεγχαγης

Η μουσικη φτιάχτηκε για να είναι δίπλα στον κόσμο, για να παίζεται στους δρόμους, τις πλατείες και τα σπίτια, όχι σε αποκλειστικους χώρους με φημε τζάμια και προχο αισθητική.

Η φιλαρμονική της Κοπεγχαγης κάπως έτσι το κατάλαβε και κατέβασε ολόκληρη την ορχήστρα σχεδόν σε ένα συρμο του Μετρο με τα αποτελέσματα που θα δείτε στο βίντεο.

Υπεροχη ιδέα και αναρωτιέται κανείς τι κάνουν οι δικοί μας, του μεγάρου. Οι διαχωριστικές γραμμές πέφτουν, ο κόσμος αλλάζει, η χώρα δοκιμάζεται και αντι οι ορχήστρες να βγουν στους δρόμους και να διασκεδάσουν τον κόσμο, κλείνονται στο βαρετό και απομονομενο κτήριο της οδού Κηφισιάς (που καμία σχέση δεν έχει με τη χωρα και την κουλτουρα μας), παίζοντας για ένα κοινό συνταξιούχων και κουλτουριαριδων, παρακαταθήκη μιας χρεωκοπημενης δεκαετίας.

Ελπίζω κάποια στιγμη να ξυπνήσουν όταν αντιληφθούν ότι παίζουν σε άδειες αίθουσες,

Belbo

Πρόγραμμα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2012

Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος ξεκινάμε ένα εκτενές αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με μια σελίδα που θα ανανεώνεται διαρκώς με τα τελευταία νέα. Το φετινό πρόγραμμα παρουσιάζει ενδιαφέρουσες παραστάσεις, αν και η κρίση βέβαια έχει αφήσει το στίγμα της και στις επιλογές του Φεστιβάλ.

H ΣΕΛΙΔΑ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ – ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ – Γραφτείτε στα EMAIL UPDATES & LIKE US on FACEBOOK για όλα τα τελευταία νέα.

Πιο μαζεμένο, εστιασμένο και με λιγότερα (ακριβοπληρωμένα) ξένα ονόματα, το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών προσαρμόζεται σε μια χρονιά που η χώρα βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Η διάρκειά του περιορίζεται πλέον σε 5 εβδομάδες (από αρχές Ιουνίου μέχρι μέσα Ιουλίου), αποφεύγοντας τα διλλήματα του Αυγούστου που πολλοί από εμάς αντιμετώπισαν στο παρελθόν (να πάω διακοπές ή να μείνω στην Αθήνα και να παρακολουθήσω φεστιβάλ).

Οι New Order ξανά σε συναυλία

Ενδιαφέροντα νέα για ένα από τα μεγαλύτερα groups των 80s (και των 90s βέβαια) και πολυ-αγαπημένο για πολλούς από εμάς. 2 συναυλίες (αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα θα γίνουν sold-out), χωρίς τον Peter Hook (που άπ’ ότι φαίνεται δεν τα βρίσκει με το υπόλοιπο group). Τυχεροί όσοι θα καταφέρουν να πάνε σε Βρυξέλες & Παρίσι, οι υπόλοιποι ας αποζημιωθούμε με το Crystal live 🙂

Ένα ακόμη φιλμάκι του Φεστιβάλ Αθηνών

με κομμάτια από τις παραστάσεις, αίσθηση του τι θα δούμε, το φεστιβάλ είναι το καλύτερο κομμάτι του καλοκαιριού τελικά:

Κριτική και εντυπώσεις: Φιλαρμονική της Σκάλας του Μιλάνου κ αι Τζόσουα Μπελ (Ηρώδειο)

Οι μεγάλες ορχήστρες ταιριάζουν στο Ηρώδειο και η Φιλαρμονική της Σκάλας του Μιλάνου δεν ήταν εξαίρεση: έπαιξε με πάθος και όρεξη για δυόμιση ώρες, 2 έργα τα οποία (χωρίς να είναι δύσκολα), δεν ακούμε και ιδιαίτερα συχνά. Το κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα Νο 1 του Max Bruch το βρήκα ενδιαφέρον (αν και δεν συμφωνούσαν οι υπόλοιποι της παρέας), κεφάτο και έδωσε χώρο στο Μπελ να επιδείξει το ταλέντο του. Το νεαρό τον έχω ξανακούσει και πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πραγματικά εντυπωσιακός (κι απόψε δεν ήταν εξαίρεση).

Ένας πλούσιος άνθρωπος

Εξαρτάται πως μετράει κάποιος τον πλούτο βέβαια. Για εμένα πάντως πλούσιος είναι ένας άνθρωπος που είναι γεμάτος από τα πράγματα που αγαπάει, κι αυτό όχι τόσο για να τα κατέχει, αλλά μάλλον για να έχει πρόσβαση σ’ αυτά όταν θέλει. Όπως ο παρακάτω κύριος: έχει αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη (ίσως θα έλεγα εγώ) συλλογή δίσκων στον κόσμο. Τόσα πολλά βινύλια, τόσο λίγος χρόνος…